ΟΙ λυχνίες είναι κατασκευασμένες από ορείχαλκο και χαλκό,σκαλισμένε,χρυσές,δίχρωμες,επάργυρες και με σμάλτο.Με λάδι είτε με κεριά.

Λυχνία

Η λυχνία ήταν φωτιστικό σκεύος με επτά λυχνάρια, που έκαιγε αρχικά στα άγια της Σκηνής του Μαρτυρίου στην έρημο και στη συνέχεια στον Ναό του Σολομώντα. Με τον καιρό έγινε σύμβολο των Ισραηλιτών και της ιουδαϊκής θρησκείας, ενώ σήμερα εμφανίζεται και ως ένα από τα σύμβολα των Ισραηλιτών.Επτάφωτες λυχνίες εισήχθηκαν και στους χριστιανικούς ναούς κατά το πρότυπο της αρχικής και συμβολίζουν τα επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας. Η χρυσή επτάφωτη λυχνία ήταν κατασκευασμένη από καθαρό σφυρηλατημένο χρυσάφι και είχε ύψος τριών πήχεων. (Έξοδος 25,30. Αριθμοί 8,4). Ήταν όλη ενιαία, σ' ένα σώμα: ο κορμός και οι λαβές της, οι κρατήρες των λουλουδιών, τα πέταλα και οι σφαιρικές διογκώσεις. Έξι κλάδοι θα βγαίνουν από τα πλάγια της, τρεις από τη μια μεριά και τρεις από την άλλη. Κάθε πλευρά της ήταν διακοσμημένη με τρεις κρατήρες άνθους καρυδιάς, με σφαιρικές διογκώσεις και με άνθη. Οι έξι κλάδοι της καμπυλώνονταν προς τα επάνω ώστε οι κορυφές τους ήταν παράλληλες με το κεντρικό στέλεχος.Στον κορμό της λυχνίας υπάρχουν τέσσερις κρατήρες άνθους καρυδιάς, και οι ανάλογες σφαιρικές διογκώσεις και άνθη. Υπάρχει μία σφαιρική διόγκωση κάτω από κάθε ζεύγος των κλάδων της λυχνίας, τρεις σφαιρικές διογκώσεις συνολικά για τους έξι κλάδους. Οι σφαιρικές διογκώσεις και οι κλάδοι ήταν ενιαίοι, σ' ένα σώμα με τον κορμό της λυχνίας. Οι Ισραηλίτες κατασκεύασαν εφτά λύχνους και τους τοποθέτησαν στη λυχνία, έτσι που φώτιζαν το χώρο προς τα εμπρός. Οι λαβίδες και οι σταχτοθήκες για τη λυχνία ήταν καμωμένες από καθαρό χρυσάφι. Για την κατασκευή της λυχνίας και των εξαρτημάτων της χρειάστηκε περίπου ένα τάλαντο καθαρό χρυσάφι (Έξοδος 25,30-40. 38,13-17).Οι λύχνοι της επτάφωτης λυχνίας ανάβονταν καθημερινά με αγνό λάδι ελιάς, χωρίς κατακάθι, και έκαιγαν συνεχώς. Ο Ααρών και οι γιοι του τοποθέτησαν την επτάφωτη λυχνία στη Σκηνή του Μαρτυρίου, απ' έξω από το καταπέτασμα, που κρύβει την Κιβωτό της Διαθήκης. Αυτοί τη φρόντιζαν να καίει από το βράδυ ως το πρωί ενώπιον του Κυρίου. Αυτός ήταν νόμος παντοτινός για όλες τις επερχόμενες γενιές (Έξοδος 27,20-21. Λευιτικόν 24,1-4). Ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει ότι οι τρεις από τους επτά λύχνους επιτρεπόταν να καίνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, σύμφωνα με την προφορική εβραϊκή παράδοση, μόνο ο κεντρικός λύχνος αφηνόταν να καίει όλη την ημέρα, και μάλιστα κατά θαυματουργικό τρόπο αφού, ξεκινώντας με την ίδια ποσότητα λαδιού και απτόμενος πρώτος, παρέμενε αναμμένος όταν οι άλλοι 6 λύχνοι είχαν κάψει όλο το λάδι τους και είχαν σβήσει. Αυτό το αποκαλούμενο θαύμα λέγεται ότι σταμάτησε 40 περίπου χρόνια πριν την καταστροφή του Δεύτερου Ναού.